Teach me Kung-Fu

Het is alweer zaterdag 26 maart. De helft van mijn stageperiode zit er bijna op en het regenseizoen nadert zijn einde. De weken sinds mijn vorige verslag zijn (voor mij) snel voorbij gegaan. Het leven in Lusaka wordt normaler, de dagelijkse gebeurtenissen vanzelfsprekender.

De route van mijn flat via Sport in Action naar Lusakasa School kan ik dromen. Op deze route worden bankstellen, bedden en auto-onderdelen aan de straat verkocht. Met een deel van de verkopers en automonteurs die ik passeer, heb ik inmiddels al kennis gemaakt en behoort het groeten tot de dagelijkse kost. Van een enkele Zambiaan krijg ik geen hoogte wanneer hij me voor de tweede keer in korte tijd vraagt om hem Kung Fu-lessen te geven. Laatstgenoemde verwijs ik steevast door naar de praktijk van Dr. Yan aan de overkant van de straat.

In mijn flat is alles koek (lees: nshima) en ei. De twee broers hebben hele verschillende karakters maar zijn beide erg behulpzaam. Naast de vaste bewoners Steven, Patrick en ikzelf, wordt de woning ook regelmatig door gasten bezocht. Kakkerlakken, spinnen, sprinkhanen en bidsprinkhanen komen er graag over de vloer. Persoonlijk heb ik ze wel liever daar dan op mijn bord.

Door hevige regen, feestdagen en schoolverplichtingen van de kinderen konden een aantal van mijn voetbaltrainingen van de afgelopen weken niet doorgaan. Gelukkig zijn de kinderen nog even enthousiast als ik en kijken we uit naar de komende tijd waarin we niet meer om de plassen heen hoeven te slalommen. Na de training ga ik meestal even bij medecoach Wycliff thuis zitten of gaan we langs bij zijn schoonfamilie die tegenover hem woont. Alle leden van dit gezin zijn super vriendelijk en lachen veel. Behalve de dikke baby van Wycliff, die me iedere keer verbaasd met grote ogen en open mond aankijkt.

De laatste tijd wordt steeds duidelijker hoe de vier andere stagiairs en ik ons in Nederland ingezamelde geld gaan besteden. Het hoofdproject wordt waarschijnlijk het aanleggen van een volleybal en netbal-veld bij Chibolya School. Deze school ligt in één van de armere wijken van Lusaka, maar werkt al langere tijd goed samen met Sport in Action. Corry geeft hier volleyballessen in een community waarbij de gymdocenten van de school nauw worden betrokken. Daar waar het nu nog veel improviseren is met het veld en de materialen zijn er goede mogelijkheden voor de aanleg en het gebruik van een multifunctioneel sportveld.
Daarnaast zullen ook kleinere projecten worden gesteund. Zo zal mijn voetbalcommunity de beschikking krijgen over een materialenpakket met daarin onder andere pionnen, een ballenpomp en draagbare goaltjes zodat er niet meer hoeft te worden gezocht naar stenen die als palen fungeren.

Op uitnodiging van coach Danny heb ik een bezoek gebracht aan de Pentacostal Church. Ik had een grote volle kerk verwacht waar ik in alle anonimiteit achteraan plaats zou kunnen nemen. Bij binnenkomst in de kleine zaal werd ik echter op de tweede rij neergezet. Het programma van deze zondag zou in het teken staan van vrouwen, vanwege de Woman’s Day die eerder deze week werd gevierd. Er werd door meisjes en vrouwen gesproken, gezongen en gedanst op de vrolijke muziek. Daarnaast werd er gebeden en om vergiffenis gevraagd, wat er bij de één luidruchtiger en emotioneler aan toe ging dan bij de ander. Aan het einde van de dienst stond ik samen met de andere kerkgangers in een kring te dansen. Bij het verlaten van de kerk schudde alle bezoekers elkaar de hand en vroeg één van de sprekers of ik nog even wilde wachten om te praten. Even later bleek dat ze dacht dat ik een geïnteresseerde was om de kerk over te kopen.

Op woensdag 2 maart heb ik de kans gekregen om een dag met KNVB-coach Roger Schouwenaar mee te lopen. Hij gaf namens de Nederlandse Voetbalbond twee weken lang een cursus aan talentvolle mannelijke en vrouwelijke voetbalcoaches uit Zambia.
De dag zelf bestond uit een theoretisch gedeelte, de training in praktijk en de wedstrijdanalyse van een vriendschappelijke wedstrijd in het Independance Stadium. Voor deze laatste gelegenheid werd de nummer 3 van de Zambiaanse Premier league van vorig seizoen, de ‘Green Buffalo’s’, opgetrommeld. Na de wedstrijd betrad het Zambiaanse nationale beloftenteam het veld om er te trainen.

Anderhalve week later was het Youth Day en Lusaka maakte zich klaar voor de traditionele Youth March waarin onder andere het leger, het politiecorps, de universiteiten, kerken en mijn collega’s van Sport in Action zich presenteerden. De dag bleek ook geliefd bij voor- en tegenstanders van regeringspartij MMD. De aanhangers van president Rupiah Banda droegen blauw-witte omslagdoeken en beeldden met duim en wijsvinger het teken uit waarmee zij lieten zien achter hun partij te staan. De oppositie werd vooral gevormd door jonge aanhangers van het Patriotic Front die de mars verstoorden door niet te marcheren, maar met veel herrie, chaos en gebalde vuisten de route te volgen. Tegen de verwachtingen van enkele Zambianen die ik die dag sprak in, bleef het die dag rustig in de stad.

Maandag 14 maart was een dag waar ik lang naar uit had gekeken. Mijn zus en Yvonne landden vroeg in de ochtend op Lusaka Airport voor een bezoek dat 2,5 week zal gaan duren. Terwijl ik dit verslag schrijf zijn er al bijna twee weken voorbij gevlogen. Ik heb mijn flat in deze periode geruild voor een luxe maar betaalbare lodge waar ik samen met de dames verblijf. De avonturen die we daar en tijdens onze uitstapjes hebben beleefd, zullen in mijn volgende verslag uitgebreid aan bod komen. Dat geldt ook voor de belevenissen die we de komende dagen tegemoet gaan als we naar Livingstone en Botswana zullen afreizen.

Tot slot wil ik iedereen bedanken die zijn of haar boodschap heeft achtergelaten op mijn waarbenjij.nu en in de grote kaart die ik heb mogen ontvangen.