Coach Flo!
Door: FVN
Blijf op de hoogte en volg Floris
11 Februari 2011 | Zambia, Lusaka
Mijn eerste maand in Zambia zit er bijna op, hoogste tijd voor een tweede verslag.
Ik zal jullie eerst vertellen hoe een ‘normale’ week er voor mij uitziet. Op maandag- en woensdagochtend geef ik Physical Education (P.E.) op Lusakasa School aan Grade 2,5 en 6. Hierbij wordt ik geholpen door sitecoördinator Levi en peercoach Danny. Een les duurt 1 uur en 10 minuten en bevat naast het sportprogramma van die week verschillende onderdelen als zang-,dans- en klapspelletjes, een koppeling van de les met het echte leven (lifeskills) en een rondje waarin elk kind aangeeft wat hij of zij in de les heeft geleerd. Ook komt het voor dat één van de coaches de groep bijeen roept om samen te bidden.
Hoewel de programma’s elke week anders zijn en ik goed begrijp dat het geven van P.E. op scholen een onderdeel van mijn stage hier is, heb ik niet altijd evenveel zin om deze lessen te verzorgen en te begeleiden. Ik ken al een hoop Zambiaanse spelvormen (vraag me als ik weer terugben naar de Peel Banana, Alamsamsam, Valumanzenze of de Fantakilo) en heb een goed beeld gekregen van de Zambiaanse manier van lesgeven in combinatie met lifeskills, maar ik heb zelf niet het idee dat ik meer te bieden heb dan de coaches die momenteel al op Lusakasa werkzaam zijn.
Elke dinsdag- en donderdagochtend is een feestje. Op deze dagen geef ik training aan een voetbalcommunity voor jongens onder 12 jaar. Deze groep is echt heerlijk om mee te werken. Het is een mooie mix van zo’n 15 fanatieke en vrolijke mannetjes die elke keer weer tot het uiterste willen gaan. Speciale vermelding verdient Steven, met zijn 7 jaar veruit de jongste van het stel, maar hij blijft mij verbazen door zijn doorzettingsvermogen, durf en de snelheid waarmee hij aanwijzingen oppikt. Bij de training word ik bijgestaan door coach Wycliff en peercoach Petros. Petros is 15 jaar, een aardige jongen en erg waardevol wanneer mijn Engels vertaald moet worden in het Njanja. Met Wycliff kan ik het bijzonder goed vinden. Ik vind het mooi om te zien hoe hij zich met hart en ziel inzet voor de community en tegelijkertijd erg bescheiden blijft. Zijn humor, voetbalkennis en aanstekelijke lach daarbij opgeteld maken hem voor mij een fantastisch persoon om mee samen te werken.
Omdat de naam Floris in Zambia al snel verandert in Florence sta ik bij mijn pupillen beter bekend als coach Flo. De eerste keer dat ik training zou gaan geven na mijn kennismaking kwam het hele team op me afstormen toen ik de hoek om kwam lopen, terwijl ze hard ‘coach Flo!’ riepen om me vervolgens als middelpunt te betrekken in een groepshug. Zoals jullie kunnen voorstellen heb ik heel veel zin om de komende tijd met dit team aan de slag te gaan om ze zo goed mogelijk voor te bereiden op de competitie die eind maart gaat beginnen.
In de middagen en op vrijdag ben ik meestal op het kantoor van Sport in Action te vinden. Er zijn een aantal projecten waar ik me als sportmanager momenteel mee bezighoud. Zo bekijk ik de mogelijkheden voor de organisatie van een sportevenement voor kinderen met een verstandelijke beperking in Lusaka en is er een grote kans dat ik eind deze maand een kijkje mag nemen bij een coachingproject van de KNVB in Zambia.
Daarnaast heb ik samen met de vier andere Nederlandse studenten waarmee ik werk, de vraag gekregen om een groot handbaltoernooi voor schoolteams te organiseren. Deze kans hebben we met beide armen aangegrepen en de voorbereidingen zijn in volle gang. Hoewel er de laatste jaren op steeds meer scholen in Zambia aandacht aan handbal wordt besteed, staat de sport in Zambia nog in de kinderschoenen. Aan het toernooi zullen naar verwachting 20 scholen meedoen die zowel een jongens- als een meisjesteam mogen afvaardigen.
Het evenement zal eind maart plaatsvinden op het Olympic Youth Development Centre waarover ik jullie in mijn vorige verslag heb verteld.
Het leven in mijn flat met de broers bevalt me erg goed. Bij de oudste, Steven, kan ik met al mijn vragen terecht en met hem volg ik dagelijks het nieuws (voornamelijk over de ontwikkelingen in Noord-Afrika) op Skynews en PressTV. Met Patrick praat ik minder, maar heb ik meer lol. We dagen elkaar uit bij het spelen op de X-box, kijken films of lachen om de gigantisch slechte series en reclames die de Zambiaanse zender ZNBC uitzendt.
Deze week stelde Steven mij aan een vriendin van hem voor met de zin: ‘this is my brother, Floris’ en zo voelt het ook.
Mijn ontbijt bestaat uit botterhammen met pindakaas, mijn lunch uit boterhammen met pindakaas of nshima en mijn avondeten is elke keer een verrassing. Daar waar ik mijn eerste week pasta, rijst, aardappelen, kip en worst voorgeschoteld kreeg, heb ik in de weken erop van steeds meer traditionele gerechten mogen genieten. Het begon met nshima, daarna kwam kapenta (150 kleine gedroogde visjes die je met kop en staart eet) en inmiddels heb ik ook mijn eerste portie vikubala (ongeveer 40 rupsen van gemiddeld 4 cm) naar binnen gewerkt. Mededeling voor het thuisfront: mijn voorraad Norrit is nog steeds intact. Als groente vind ik meestal wat stukjes ui, tomaat of paprika op mijn bord vergezeld door een groen bergje dat elke avond van de partij is. Dit hoopje groen heeft wel wat weg van zeewier maar kan misschien maar het best worden omschreven met het woord groen-te.
Ter gelegenheid van het afscheid van Jet en de introductie van de nieuwe groep Nederlanders hebben we de medewerkers van Sport in Action in het tweede weekend getrakteerd op een feest dat begon met wortelstamppot en worst en eindigde in een Afrikaanse polonaise.
Om de gezellige donderdagavonden in de Malle Babbe te vergeten heb ik in de tussentijd kennisgemaakt met mijn eerste Zambiaanse biertjes, Mosi en Castle. Nu ik een aantal plekken weet waar ze Premier League wedstrijden uitzenden zal ik ongetwijfeld vaker met ze afspreken.
Op uitnodiging van peercoach Danny heb ik ook mijn eerste serieuze potje voetbal met hem en zijn vrienden gespeeld. Omdat we met zijn 16-en waren speelden we de variant met bushmen goals (twee stenen die op een halve meter afstand van elkaar liggen) in plaats van normale doelen. Voor mij was deze partij naast de gezelligheid ook een hoogtepunt omdat het de eerste keer was dat ik 100% kon gaan sinds mijn enkelblessure van 4 maanden geleden. Van mijn enkel had ik nauwelijks last, mijn conditie was een ander verhaal.
Afgelopen weekend ben ik naar Livingstone gegaan waar ik 2 nachten in het leuke hostel Jolly Boys heb geslapen. Op zaterdag heb ik een bezoek aan de Victoria Falls gebracht. Ik ga hier niet meer over zeggen dan dat het onbeschrijflijk mooi is. In maart zal ik hier met Yvonne en Sanne zeker weer naar toe gaan en zal dan zien of ik net zoveel lef heb als Laura en Melanie door me aan de 111 meter hoge bungee jump te wagen. Later op deze dag hebben we een rivercruise op de Zambezi gemaakt waar we onder andere bavianen, nijlpaarden en krokodillen hebben gezien.
Als laatste wil ik de lezers die erin geslaagd zijn door deze lap tekst te komen trakteren op een beschrijving van een spannende gebeurtenis op de dinsdag: Samen met Wycliff loop ik door een lange straat van de compound op weg naar het kantoor van SIA. Plotseling rijdt er een busje gevuld met passagiers extreem hard voorbij ons. Vanwege de vaart van het voertuig en het feit dat er helemaal geen busjes door die straat horen te rijden gaan Wycliff en ik ervan uit dat de chauffeur bezig is met een poging om de politie af te schudden. Wij lopen verder, praten over voetbal en zijn het busje alweer bijna vergeten als we even later achter ons een auto met hoge snelheid horen naderen. We kijken om, hetzelfde busje, ditmaal zonder passagiers, alleen de chauffeur. Het busje wordt achterna gezeten en al snel ingehaald door een zwarte Toyota waarvan de bijrijder uit het raam hangt en zijn AK47/C5 op de chauffeur richt. Het busje stopt en er komen 3 mannen uit de auto die de chauffeur uit zijn bus trekken. Vervolgens wordt zijn hoofd naar beneden gedrukt en geven twee van de mannen de chauffeur zo’n tien harde klappen met de platte hand in zijn nek. Dit gebeurt alles zo’n 20 meter van ons vandaan. Dan wordt de chauffeur de Toyota ingeduwd en rijdt de auto, waaruit ondertussen luide hiphop muziek schalt, weg. Het busje is in beslag genomen door één van de mannen en volgt de zwarte auto. Het is dat Wycliff me achteraf nog eens verzekerde dat dit politieagenten waren, anders zou je toch je twijfels kunnen hebben. Dit schijnt gebruikelijk te zijn als de politie in Lusaka een buschauffeur betrapt op het nemen van een sluiproute of het oppikken van passagiers op plekken die niet als bushalte bekend staan.
Dit was het voor deze keer. Jullie horen over een aantal weken weer van me!
Ik zal jullie eerst vertellen hoe een ‘normale’ week er voor mij uitziet. Op maandag- en woensdagochtend geef ik Physical Education (P.E.) op Lusakasa School aan Grade 2,5 en 6. Hierbij wordt ik geholpen door sitecoördinator Levi en peercoach Danny. Een les duurt 1 uur en 10 minuten en bevat naast het sportprogramma van die week verschillende onderdelen als zang-,dans- en klapspelletjes, een koppeling van de les met het echte leven (lifeskills) en een rondje waarin elk kind aangeeft wat hij of zij in de les heeft geleerd. Ook komt het voor dat één van de coaches de groep bijeen roept om samen te bidden.
Hoewel de programma’s elke week anders zijn en ik goed begrijp dat het geven van P.E. op scholen een onderdeel van mijn stage hier is, heb ik niet altijd evenveel zin om deze lessen te verzorgen en te begeleiden. Ik ken al een hoop Zambiaanse spelvormen (vraag me als ik weer terugben naar de Peel Banana, Alamsamsam, Valumanzenze of de Fantakilo) en heb een goed beeld gekregen van de Zambiaanse manier van lesgeven in combinatie met lifeskills, maar ik heb zelf niet het idee dat ik meer te bieden heb dan de coaches die momenteel al op Lusakasa werkzaam zijn.
Elke dinsdag- en donderdagochtend is een feestje. Op deze dagen geef ik training aan een voetbalcommunity voor jongens onder 12 jaar. Deze groep is echt heerlijk om mee te werken. Het is een mooie mix van zo’n 15 fanatieke en vrolijke mannetjes die elke keer weer tot het uiterste willen gaan. Speciale vermelding verdient Steven, met zijn 7 jaar veruit de jongste van het stel, maar hij blijft mij verbazen door zijn doorzettingsvermogen, durf en de snelheid waarmee hij aanwijzingen oppikt. Bij de training word ik bijgestaan door coach Wycliff en peercoach Petros. Petros is 15 jaar, een aardige jongen en erg waardevol wanneer mijn Engels vertaald moet worden in het Njanja. Met Wycliff kan ik het bijzonder goed vinden. Ik vind het mooi om te zien hoe hij zich met hart en ziel inzet voor de community en tegelijkertijd erg bescheiden blijft. Zijn humor, voetbalkennis en aanstekelijke lach daarbij opgeteld maken hem voor mij een fantastisch persoon om mee samen te werken.
Omdat de naam Floris in Zambia al snel verandert in Florence sta ik bij mijn pupillen beter bekend als coach Flo. De eerste keer dat ik training zou gaan geven na mijn kennismaking kwam het hele team op me afstormen toen ik de hoek om kwam lopen, terwijl ze hard ‘coach Flo!’ riepen om me vervolgens als middelpunt te betrekken in een groepshug. Zoals jullie kunnen voorstellen heb ik heel veel zin om de komende tijd met dit team aan de slag te gaan om ze zo goed mogelijk voor te bereiden op de competitie die eind maart gaat beginnen.
In de middagen en op vrijdag ben ik meestal op het kantoor van Sport in Action te vinden. Er zijn een aantal projecten waar ik me als sportmanager momenteel mee bezighoud. Zo bekijk ik de mogelijkheden voor de organisatie van een sportevenement voor kinderen met een verstandelijke beperking in Lusaka en is er een grote kans dat ik eind deze maand een kijkje mag nemen bij een coachingproject van de KNVB in Zambia.
Daarnaast heb ik samen met de vier andere Nederlandse studenten waarmee ik werk, de vraag gekregen om een groot handbaltoernooi voor schoolteams te organiseren. Deze kans hebben we met beide armen aangegrepen en de voorbereidingen zijn in volle gang. Hoewel er de laatste jaren op steeds meer scholen in Zambia aandacht aan handbal wordt besteed, staat de sport in Zambia nog in de kinderschoenen. Aan het toernooi zullen naar verwachting 20 scholen meedoen die zowel een jongens- als een meisjesteam mogen afvaardigen.
Het evenement zal eind maart plaatsvinden op het Olympic Youth Development Centre waarover ik jullie in mijn vorige verslag heb verteld.
Het leven in mijn flat met de broers bevalt me erg goed. Bij de oudste, Steven, kan ik met al mijn vragen terecht en met hem volg ik dagelijks het nieuws (voornamelijk over de ontwikkelingen in Noord-Afrika) op Skynews en PressTV. Met Patrick praat ik minder, maar heb ik meer lol. We dagen elkaar uit bij het spelen op de X-box, kijken films of lachen om de gigantisch slechte series en reclames die de Zambiaanse zender ZNBC uitzendt.
Deze week stelde Steven mij aan een vriendin van hem voor met de zin: ‘this is my brother, Floris’ en zo voelt het ook.
Mijn ontbijt bestaat uit botterhammen met pindakaas, mijn lunch uit boterhammen met pindakaas of nshima en mijn avondeten is elke keer een verrassing. Daar waar ik mijn eerste week pasta, rijst, aardappelen, kip en worst voorgeschoteld kreeg, heb ik in de weken erop van steeds meer traditionele gerechten mogen genieten. Het begon met nshima, daarna kwam kapenta (150 kleine gedroogde visjes die je met kop en staart eet) en inmiddels heb ik ook mijn eerste portie vikubala (ongeveer 40 rupsen van gemiddeld 4 cm) naar binnen gewerkt. Mededeling voor het thuisfront: mijn voorraad Norrit is nog steeds intact. Als groente vind ik meestal wat stukjes ui, tomaat of paprika op mijn bord vergezeld door een groen bergje dat elke avond van de partij is. Dit hoopje groen heeft wel wat weg van zeewier maar kan misschien maar het best worden omschreven met het woord groen-te.
Ter gelegenheid van het afscheid van Jet en de introductie van de nieuwe groep Nederlanders hebben we de medewerkers van Sport in Action in het tweede weekend getrakteerd op een feest dat begon met wortelstamppot en worst en eindigde in een Afrikaanse polonaise.
Om de gezellige donderdagavonden in de Malle Babbe te vergeten heb ik in de tussentijd kennisgemaakt met mijn eerste Zambiaanse biertjes, Mosi en Castle. Nu ik een aantal plekken weet waar ze Premier League wedstrijden uitzenden zal ik ongetwijfeld vaker met ze afspreken.
Op uitnodiging van peercoach Danny heb ik ook mijn eerste serieuze potje voetbal met hem en zijn vrienden gespeeld. Omdat we met zijn 16-en waren speelden we de variant met bushmen goals (twee stenen die op een halve meter afstand van elkaar liggen) in plaats van normale doelen. Voor mij was deze partij naast de gezelligheid ook een hoogtepunt omdat het de eerste keer was dat ik 100% kon gaan sinds mijn enkelblessure van 4 maanden geleden. Van mijn enkel had ik nauwelijks last, mijn conditie was een ander verhaal.
Afgelopen weekend ben ik naar Livingstone gegaan waar ik 2 nachten in het leuke hostel Jolly Boys heb geslapen. Op zaterdag heb ik een bezoek aan de Victoria Falls gebracht. Ik ga hier niet meer over zeggen dan dat het onbeschrijflijk mooi is. In maart zal ik hier met Yvonne en Sanne zeker weer naar toe gaan en zal dan zien of ik net zoveel lef heb als Laura en Melanie door me aan de 111 meter hoge bungee jump te wagen. Later op deze dag hebben we een rivercruise op de Zambezi gemaakt waar we onder andere bavianen, nijlpaarden en krokodillen hebben gezien.
Als laatste wil ik de lezers die erin geslaagd zijn door deze lap tekst te komen trakteren op een beschrijving van een spannende gebeurtenis op de dinsdag: Samen met Wycliff loop ik door een lange straat van de compound op weg naar het kantoor van SIA. Plotseling rijdt er een busje gevuld met passagiers extreem hard voorbij ons. Vanwege de vaart van het voertuig en het feit dat er helemaal geen busjes door die straat horen te rijden gaan Wycliff en ik ervan uit dat de chauffeur bezig is met een poging om de politie af te schudden. Wij lopen verder, praten over voetbal en zijn het busje alweer bijna vergeten als we even later achter ons een auto met hoge snelheid horen naderen. We kijken om, hetzelfde busje, ditmaal zonder passagiers, alleen de chauffeur. Het busje wordt achterna gezeten en al snel ingehaald door een zwarte Toyota waarvan de bijrijder uit het raam hangt en zijn AK47/C5 op de chauffeur richt. Het busje stopt en er komen 3 mannen uit de auto die de chauffeur uit zijn bus trekken. Vervolgens wordt zijn hoofd naar beneden gedrukt en geven twee van de mannen de chauffeur zo’n tien harde klappen met de platte hand in zijn nek. Dit gebeurt alles zo’n 20 meter van ons vandaan. Dan wordt de chauffeur de Toyota ingeduwd en rijdt de auto, waaruit ondertussen luide hiphop muziek schalt, weg. Het busje is in beslag genomen door één van de mannen en volgt de zwarte auto. Het is dat Wycliff me achteraf nog eens verzekerde dat dit politieagenten waren, anders zou je toch je twijfels kunnen hebben. Dit schijnt gebruikelijk te zijn als de politie in Lusaka een buschauffeur betrapt op het nemen van een sluiproute of het oppikken van passagiers op plekken die niet als bushalte bekend staan.
Dit was het voor deze keer. Jullie horen over een aantal weken weer van me!
-
11 Februari 2011 - 12:08
Yvonne:
Van mij had het verhaal nog wel langer gemogen. Het meeste heb ik al een keer van je gehoord, maar toch heel leuk om nog een keer te lezen. En eindelijk een foto.
-
11 Februari 2011 - 12:39
Sanne:
he flor super leuk om weer even wat van je te horen. van yf hoor ik ook t een en ander. fijne politie hebben ze daar dan en de foto van de woonkamer is prachtig. leven de ouders van je broers uberhaupt nog wel?daar heb je niks over verteld. oja waren de rupsen lekker en ik wist niet dat ze daar pindakaas hadden. nog geen overkill? kus en respect hoe je met alles omgaat en zo geniet. -
11 Februari 2011 - 12:40
Els:
Hey Flo,
Waauw wat een verhaal!
Je droomde toch van een klein broertje om mee te voetballen, maar nu heb je een grote broer Steven! Daarbij kun je je nu volop gaan sporten en je doet veel indrukken op. -
11 Februari 2011 - 14:42
Mariet:
Heerlijk om jouw belevenissen mee te maken. Groeten! -
12 Februari 2011 - 17:24
Martijn:
Heey Floris,
Mooi verhaal! Mooi om te lezen dat je het er naar je zin hebt! Ben benieuwd naar je volgende verhaal! Groetjes, Martijn -
13 Februari 2011 - 11:54
Karen:
Floris!
Wat ontzettend leuk om je verhaal weer te lezen. Ja hoor het is erg boeiend om te lezen wat je daar zoal doet en hoe je leven eruit ziet. Erg tof! Geniet ze maar weer;)
-
13 Februari 2011 - 17:15
Dennis:
eten zag er smakelijk uit :) meer svp :D -
13 Februari 2011 - 22:15
Jan:
Floris,
Leuk en goed geschreven verhaal man! Meestal haak ik standaard halverwege een waarbenjij.nu-verhaal af vanwege de saaiheid, maar jouw stuk heb ik met veel plezier aan een stuk doorgelezen. Je vermaakt je volgens mij goed, en blijf dus vooral genieten!
X -
13 Februari 2011 - 23:43
Rick:
Floris! ik ben blij dat het, zo te lezen, bijna net zo leuk als carnaval is.
Die wormen zien er oprecht lekker uit trouwens. Amandelsmaakje ofzo? -
14 Februari 2011 - 16:34
Joris (van Uden):
Lieve Floris,
Wat een fantastisch verhaal en ook heerlijk geschreven. Volgens mij heb jij het goed naar jouw zin en dat is erg leuk om te lezen. Ik kijk nu al uit naar de verhalen die hopelijk snel gaan volgen.
Kusje, Joris. -
14 Februari 2011 - 18:15
Bart:
Zo Floris volgens mij heb ik wat gemist.. Daar zit je dan in Zambia! Stoer man.. Goed geschreven verhaal! Geniet van deze ervaring, succes..
Groetjes,
Bart -
15 Februari 2011 - 21:38
Wilhelmien:
Hallo Floris,
Wat een prachtig verhaal.
Die foto van jou met de kinderen doet me aan een missionaris denken alleen ontbreekt dan de witte jurk.
Misschien een idee voor carnaval volgend jaar.
Dikke kus van mij. -
16 Februari 2011 - 10:29
Sharon:
Heeee Coach Flo!
Heerlijk om te lezen dat je zo geniet! Het enige waar ik over viel was de zin: 'om de gezellige donderdagavonden in de Malle Babbe te vergeten...'. Die mag je niet vergeten hoor! :o
Heel veel plezier nog :) en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
x Sharon -
18 Februari 2011 - 11:31
Alex Brok:
Flo,
Helemaal geweldig kerel om te zien en te lezen hoe het daar met je gaat!
Als je wat tips nodig hebt betreffende de coaching van een team weet je me te vinden hè??? hahahahaha
Aankomende zondag hebben wij hier eventueel wat te vieren aangezien we de periode binnen CHC in de wacht kunnen slepen, mochten we dat doen zullen we er zeker 1`tje op jou drinken!
Later makker en maak er nog iets van!
Greetz van volgend jaar wederom jouw coach??????? -
22 Februari 2011 - 12:51
Sjo-Heu:
Ha Coach Flo,
RESPECT! Wat een verhaal en dingen die je daar doet en meemaakt. Pas wel een beetje op want jij en ik weten dat dat natuurlijk geen politieagenten waren!
ik wens je veel plezier en veilig weer thuis op de voetbalvelden van CHC!!!
Gr Heu -
22 Februari 2011 - 14:32
Eline + Familie:
Yo coach Flo!
Ik zal ook maar weer even een berichtje achterlaten zodat we snel weer een nieuw verslag kunnen lezen. Hopelijk werkt het deze keer net zoals bij de vorige keer: wat extra druk door een van je fans en hopsakee; binnen een paar dagen een nieuw leuk verslag! Ik kan je alvast vertellen dat wij met 1 verslag in de 3 weken geen genoegen nemen (ik heb dit namelijk uit betrouwebare -natuurlijk anonieme- bron vernomen). Ik ben benieuwd naar de volgende avontuurlijke, grappige, leuke en mooie gebeurtenissen + de foto's van de smakelijke hapjes die je voorgeschoteld krijgt en waar jij natuurlijk volop van geniet.. -
24 Februari 2011 - 20:44
Anny/Ton:
Hallo, Floris,
Leuk om jouw ervaringen in Zambia te lezen. Hopelijk heb je geen hekel aan pindakaas!
Mooi om te lezen hoe de mensen jou noemen. Als blonde coach FLo val je natuurlijk wel op.
Goed samenwerken en humor is voor jou blijkbaar wel belangrijk.
Knap dat je die aspecten al zo snel gevonden hebt.
Wij zijn wel benieuwd of je straks ook enkele zinnen Njanja kunt spreken.
Hartelijke groet uit Brabant en een goede tijd gewenst in Zambia.
-
28 Februari 2011 - 17:18
Els:
Hey Floris,
Ik zag je bij de reisvrienden van Luuk staan, maar je moet nog wel een mooie profielfoto plaatsen. Suc6 met alles! Groeten uit Nistelrode -
13 Maart 2011 - 11:53
De Buurtjes!:
heey floor,
ook al ben je nog steeds geen koffie bij ons wezen drinken...
hier dan toch een berichtje van de buurtjes!
hoe bevalt het daar?
je zult wel blij zijn dat yvonne vandaag jou kant op komt!
we miste ze vandaag wel op het voetbalveld hoor!
heel veel plezier samen!
we lezen jullie spannende verhalen wel weer!
Groetjes -
16 Maart 2011 - 12:01
Veronique:
Hey Floris,
Jaaa nog een teamgenootje van Yvonne heeft jouw site gevonden! We hebben haar afgelopen zondag inderdaad gemist (zoals de buurtjes al aangaven) en helaas verloren.. Maargoed, we snappen natuurlijk dat ze op dit moment liever in Zambia is!:P
Heel veel plezier samen, geniet ervan!
Groetjes! -
20 Maart 2011 - 10:32
Peter:
hoi Floris
prachtig zoals je je verhaal hebt geschreven. je doet een hoop indrukken op. knap dat je het Zambiaanse eten eigen maakt. en die foto van jou met de klas leek veel op een foto van Ome Piet. vraag er je vader maar naar. veel plezier
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
