Mijn eerste week in Lusaka
Door: FVN
Blijf op de hoogte en volg Floris
22 Januari 2011 | Zambia, Lusaka
Lang heb ik ernaar uit gekeken en nu zit ik er al bijna een week: Zambia.
Na een goed verlopen reis kwam ik maandag aan in de hoofdstad Lusaka.
Het eerste dat me opviel waren de oude vliegtuigen en helikopters op Lusaka Airport. Deze fraaie collectie zou niet misstaan in menig oorlogsmuseum, maar hier staan deze barrels klaar voor gebruik.
Samen met twee andere Nederlandse studenten (Corry en Melanie) werd ik opgehaald door George en Jet. George is één van de aanspreekpunten binnen de organisatie waar ik voor ga werken (Sport in Action) en Jet is één van mijn Nederlandse voorgangers die het afgelopen half jaar in Zambia als vrijwilliger heeft gewerkt voor dezelfde organisatie. Met hen stapten we de auto in en zag ik wat ik de afgelopen dagen ook zag: veel groen, veel plassen, veel auto’s en veel Afrikanen.
Niet veel later had ik mijn portemonnee gevuld met 1,5 miljoen kwacha, wat neerkomt op zo’n 250 euro en reden we door naar het kantoor van Sport in Action (SIA). Daar ben ik voorgesteld aan mijn toekomstige collega’s en is me de Zambiaanse handgroet aangeleerd. Mijn eerste indruk; vriendelijke en relaxe mensen die lachend door het leven gaan. Ik had het erger kunnen treffen.
Vervolgens reden we verder om te stoppen voor een flat in de wijk Kabwata. In deze flat ga ik gedurende mijn verblijf in Zambia wonen. Tot mijn teleurstelling hoorde ik eerder al dat ik niet bij een echt gastgezin kwam, maar bij twee broers; Steven en Patrick. Mijn droom op een klein broertje waarmee ik zou kunnen voetballen viel daarmee in duigen. Op het moment dat ik aankwam was alleen de oudste van de twee, Steven (26), thuis. Het eerste contact ging moeizaam. Ik stelde wat vragen en daar kreeg ik kort antwoord op. Dan was het weer stil tot aan mijn volgende vraag. Toen ik over elk voorwerp van de kamer wel een vraag had gesteld ging ik mijn kamer maar eens bekijken. Deze kamer is zo’n 2,5 bij 3,5 meter en heeft een stoel, een bed, een houten opbergkastje en een tafeltje als opvulling. Mijn bed is te vergelijken met een knikkerpot. Wanneer je er eenmaal in ligt rol je vanzelf naar het diepste gedeelte in het midden. Slapen doe ik er prima in, al zou het me niet verbazen als ik er binnenkort eens doorheen zak.
Op maandagavond maakte ik ook kennis met de jongste van de broers, Patrick. Patrick lijkt verlegen en in het begin zei hij dan ook nauwelijks iets. Ik wist dat hij voor voetbalclub Chelsea was en ik had hem verteld dat Arsenal mijn favoriete team is in Engeland. Die volgende morgen zorgde hij voor mijn ontbijt en daar stond voor me een grote Chelsea-mok. Dit kon ik wel waarderen. Tot aan vandaag heb ik elke morgen nog uit deze blauwe mok mogen drinken.
De flatwoning van Steven en Patrick is er een met grote tegenstellingen. Er is een TV, een computer en zelfs een x-box 360 in het huis aanwezig, maar de flat is klein en vervallen, de wc spoelt niet goed door en er is geen douche. Ik voel me er wel thuis. Steve heeft me geleerd hoe ik mijn kleren was en Patrick heeft me laten zien hoe je nshima (de Zambiaanse specialiteit) maakt. Het verlaten van de flat en het thuiskomen wordt leuk door de kinderen die buiten spelen. Ik word toegeroepen met ‘Muzungu, muzungu!’ wat vertaald kan worden als: ‘Blanke, blanke!’. Die kans grijp ik meestal aan om mijn woordje Zambiaans terug te spreken en ze te vragen hoe het met ze gaat. Dat vinden ze leuk en samen lachen we.
De afgelopen week hebben we alle scholen bezocht waar we gaan werken. Hier gaan we Physical Education combineren met verschillende lifeskills over thema’s als HIV/aids, respect voor elkaar, vertrouwen etc. De scholen waar ik aan de slag ga zijn Mkandawire en Lusakasa, beide liggend op loopafstand van het kantoor van SIA. Daarnaast ga ik samen met Corry en Melanie bekijken welke uitdagingen er zijn voor ons als sportmanagers.
Gisteren zijn we naar het Olympic Youth Development Centre geweest. Het leek wel een fata morgana. Een gigantisch sportcomplex met een kunstgras hockeyveld, kunstgras voetbalveld, basketbalvelden, tennisbanen, handbalvelden, zalen voor verschillende indoorsporten, een atletiekbaan en een fitnessruimte. Verschillende nationale selectieploegen maken hier hun trainingsuren, maar ook wordt hier regelmatig door jeugd van verschillende scholen gesport.
Ik merk dat ik nog heel veel kan schrijven over de dagen die ik hier heb gehad. Zo heb ik het nog niet gehad over een dikke rat in de supermarkt, een mislukte poging tot zakkenrollen en de avonturen in de busjes van Lusaka. Toch laat ik het hier nu even bij. Momenteel is er nog geen internet op het kantoor waardoor we moeten uitwijken naar een winkelcentrum aan de rand van de stad om op internet te gaan. Ik hoop jullie bij mijn volgende bericht een aantal foto’s te kunnen laten zien.
Floris
Na een goed verlopen reis kwam ik maandag aan in de hoofdstad Lusaka.
Het eerste dat me opviel waren de oude vliegtuigen en helikopters op Lusaka Airport. Deze fraaie collectie zou niet misstaan in menig oorlogsmuseum, maar hier staan deze barrels klaar voor gebruik.
Samen met twee andere Nederlandse studenten (Corry en Melanie) werd ik opgehaald door George en Jet. George is één van de aanspreekpunten binnen de organisatie waar ik voor ga werken (Sport in Action) en Jet is één van mijn Nederlandse voorgangers die het afgelopen half jaar in Zambia als vrijwilliger heeft gewerkt voor dezelfde organisatie. Met hen stapten we de auto in en zag ik wat ik de afgelopen dagen ook zag: veel groen, veel plassen, veel auto’s en veel Afrikanen.
Niet veel later had ik mijn portemonnee gevuld met 1,5 miljoen kwacha, wat neerkomt op zo’n 250 euro en reden we door naar het kantoor van Sport in Action (SIA). Daar ben ik voorgesteld aan mijn toekomstige collega’s en is me de Zambiaanse handgroet aangeleerd. Mijn eerste indruk; vriendelijke en relaxe mensen die lachend door het leven gaan. Ik had het erger kunnen treffen.
Vervolgens reden we verder om te stoppen voor een flat in de wijk Kabwata. In deze flat ga ik gedurende mijn verblijf in Zambia wonen. Tot mijn teleurstelling hoorde ik eerder al dat ik niet bij een echt gastgezin kwam, maar bij twee broers; Steven en Patrick. Mijn droom op een klein broertje waarmee ik zou kunnen voetballen viel daarmee in duigen. Op het moment dat ik aankwam was alleen de oudste van de twee, Steven (26), thuis. Het eerste contact ging moeizaam. Ik stelde wat vragen en daar kreeg ik kort antwoord op. Dan was het weer stil tot aan mijn volgende vraag. Toen ik over elk voorwerp van de kamer wel een vraag had gesteld ging ik mijn kamer maar eens bekijken. Deze kamer is zo’n 2,5 bij 3,5 meter en heeft een stoel, een bed, een houten opbergkastje en een tafeltje als opvulling. Mijn bed is te vergelijken met een knikkerpot. Wanneer je er eenmaal in ligt rol je vanzelf naar het diepste gedeelte in het midden. Slapen doe ik er prima in, al zou het me niet verbazen als ik er binnenkort eens doorheen zak.
Op maandagavond maakte ik ook kennis met de jongste van de broers, Patrick. Patrick lijkt verlegen en in het begin zei hij dan ook nauwelijks iets. Ik wist dat hij voor voetbalclub Chelsea was en ik had hem verteld dat Arsenal mijn favoriete team is in Engeland. Die volgende morgen zorgde hij voor mijn ontbijt en daar stond voor me een grote Chelsea-mok. Dit kon ik wel waarderen. Tot aan vandaag heb ik elke morgen nog uit deze blauwe mok mogen drinken.
De flatwoning van Steven en Patrick is er een met grote tegenstellingen. Er is een TV, een computer en zelfs een x-box 360 in het huis aanwezig, maar de flat is klein en vervallen, de wc spoelt niet goed door en er is geen douche. Ik voel me er wel thuis. Steve heeft me geleerd hoe ik mijn kleren was en Patrick heeft me laten zien hoe je nshima (de Zambiaanse specialiteit) maakt. Het verlaten van de flat en het thuiskomen wordt leuk door de kinderen die buiten spelen. Ik word toegeroepen met ‘Muzungu, muzungu!’ wat vertaald kan worden als: ‘Blanke, blanke!’. Die kans grijp ik meestal aan om mijn woordje Zambiaans terug te spreken en ze te vragen hoe het met ze gaat. Dat vinden ze leuk en samen lachen we.
De afgelopen week hebben we alle scholen bezocht waar we gaan werken. Hier gaan we Physical Education combineren met verschillende lifeskills over thema’s als HIV/aids, respect voor elkaar, vertrouwen etc. De scholen waar ik aan de slag ga zijn Mkandawire en Lusakasa, beide liggend op loopafstand van het kantoor van SIA. Daarnaast ga ik samen met Corry en Melanie bekijken welke uitdagingen er zijn voor ons als sportmanagers.
Gisteren zijn we naar het Olympic Youth Development Centre geweest. Het leek wel een fata morgana. Een gigantisch sportcomplex met een kunstgras hockeyveld, kunstgras voetbalveld, basketbalvelden, tennisbanen, handbalvelden, zalen voor verschillende indoorsporten, een atletiekbaan en een fitnessruimte. Verschillende nationale selectieploegen maken hier hun trainingsuren, maar ook wordt hier regelmatig door jeugd van verschillende scholen gesport.
Ik merk dat ik nog heel veel kan schrijven over de dagen die ik hier heb gehad. Zo heb ik het nog niet gehad over een dikke rat in de supermarkt, een mislukte poging tot zakkenrollen en de avonturen in de busjes van Lusaka. Toch laat ik het hier nu even bij. Momenteel is er nog geen internet op het kantoor waardoor we moeten uitwijken naar een winkelcentrum aan de rand van de stad om op internet te gaan. Ik hoop jullie bij mijn volgende bericht een aantal foto’s te kunnen laten zien.
Floris
-
22 Januari 2011 - 20:33
Bassie:
Leuk om je eerste reisverslag te lezen, zo te horen gaat alles goed met je.
We zijn erg benieuwd naar je zakkenrol verhaal en hoe je in godsnaam je eigen zak wast!
Heeft patrick genoeg geld om Call of Duty Black Ops aan te schaffen?
Hier ook alles goed, het ei is uitgekomen en heeft een mooi roze/oranje/paars schepsel tot leven weten te brengen.
We wachten in spanning af op een volgend reisverslag beste maat!
Joris, Shiva en Bassie -
23 Januari 2011 - 00:09
Yvonne:
Leuk verslag Floro! -
23 Januari 2011 - 09:21
Dennis:
Geweldig!
hoop op n paar mooie foto's volgende keer :)
werk ze ;) -
23 Januari 2011 - 10:53
Sharon:
Flooooor!
Klinkt hartstikke gaaf allemaal! Ik hoop dat je een super tijd hebt daar in Zambia :). Post maar regelmatig verslagen, dan kunnen wij hier ook meegenieten van al je avonturen!
X Sharon -
23 Januari 2011 - 10:59
Aimée:
Joehoeeeee! :)
Het klinkt echt super vet allemaal :)! Geniet ervan.. X -
23 Januari 2011 - 12:08
Karen:
Gelukkig helemaal veilig aangekomen!Het klinkt leuk, Floris!
Enjoy! -
23 Januari 2011 - 15:42
Oma Ruijs:
Hallo Floris.
Het reisverslag met plezier gelezen.
Zo te lezen heb jij al veel indrukken opgedaan, mooie maar ook in minder
Gelukkig is de beroving mislukt.En ratten in de supermarkt lijkt mij ook niet gezond. Maar ratten zijn wel slim,misschien kun jij er eentje tam maken, danheb jij altijd gezelschap.
Doe toch maar niet.
Ik wens jou een hele fijne tijd daar en succes met de studie.
Groeten oma ruijs. -
24 Januari 2011 - 21:20
Sanne:
he flor hoorde via pap en mam dat ik je Blog moest lezen, dus maar meteen mezelf in de mailinglist gezet. fijn om je verhaal te lezen en ik hoorde dat je zondag gaat skypen. laat je me de tijd weten. dan kom ik ook online. x san -
25 Januari 2011 - 15:32
Pepijn:
Al een hoop ervaringen in je eerste week, en er zullen er nog vele volgen! Blijf doorgaan met schrijven want we vinden het hier leuk om je te volgen!
Veel succes met je stage! -
28 Januari 2011 - 14:44
Willem:
Ha Floris,
Te gek om je eerste verhalen te lezen!
Laat de foto's maar komen.
Groeten Pons -
30 Januari 2011 - 21:27
Maikel ISOP:
Leuk om te lezen dat het goed gaat. Lucky bastard, zelfs ik heb nog geen XBOX 360 haha.
Veel plezier daar! -
05 Februari 2011 - 17:19
Ine Uit Nuland:
Ha Floris,
Je eerste reisverslag zojuist gelezen. Dit was leuk en ben nu benieuwd naar je verdere ervaringen. Groetjes vanuit Nuland -
07 Februari 2011 - 12:17
Eline:
Hee florisimo!
Ook ik ben een groot fan van je verhalen! Iedere keer kijk ik op je pagina en hoop ik dat er een nieuw verslag staat. Helaas pindakaas. Dus ondanks dat ik geen 'leuke, grappige reactie' weet te plaatsen op je verhaal (daarom had ik nog niet gereageerd, maar ik heb wel veel moeten lachen om jouw verhaal!), laat ik nu toch wat achter. Misschien dat je nu je weet dat je nog 1 volger meer hebt, meer druk voelt en ik je daardoor nu over heb gehaald om dringend een nieuw stukje te schrijven? (A)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
